Ontdek de Legenden van Nieuw-Amsterdam/Veenoord!
In het hart van ons tweelingdorp, Nieuw-Amsterdam/Veenoord, zijn er twee opmerkelijke zielen die de tand des tijds hebben doorstaan: Harm Slot, Frits het paard en Leidi van der Veen. Deze prominente dorpsbewoners hebben hun stempel gedrukt op onze gemeenschap en verdienen een eerbewijs dat net zo uniek is als zijzelf.
Geen standbeeld van steen, geen monument van brons, maar een digitale ode op onze gloednieuwe website! Stap binnen in de digitale galerij van “Eerbewijzen”, waar de verhalen van Harm en Leidi tot leven komen. Hier delen we niet alleen hun indrukwekkende prestaties, maar ook de intieme verhalen die hen in het hart van onze gemeenschap hebben geplaatst.
De “Eerbewijzen” pagina nodigt jou uit om deel te nemen aan deze viering van levens en erfenissen. Heb je een persoonlijk verhaal over Harm Slot dat je wilt delen? Een speciale herinnering aan Leidi van de Veen die je koestert? Of heb je nog verhalen over Frits het paard? We moedigen alle dorpsbewoners aan om bij te dragen en deze digitale eregalerij te laten groeien als een levend monument.
Laten we samen de rijke geschiedenis van Nieuw-Amsterdam/Veenoord in ere houden en de verhalen van Harm en Leidi doorgeven aan de generaties die volgen. Geen standbeeld, maar een digitaal eerbetoon dat de ziel van ons tweelingdorp weerspiegelt op een manier die net zo uniek en bijzonder is als de mensen die het gevormd hebben.
Bezoek onze website en ontdek de erfenis van Harm Slot, Frits het paard en Leidi van der Veen een eerbetoon aan de levende legenden van Nieuw-Amsterdam/Veenoord!
Frits het paard
Het gebeurde in de vorige eeuw, in Nieuw-Amsterdam, was er een slager genaamd Jan Veldkamp, die de trotse eigenaar was van een bijzonder paard genaamd Frits. Frits was geen gewoon paard; hij had een talent dat verder reikte dan de straten van Nieuw-Amsterdam. Samen met Jan trad Frits op tijdens kermissen, braderieën en zelfs op televisie.
Op deze evenementen verbaasde Frits het publiek door met zijn poot te tellen, te gapen op commando en vragen te beantwoorden door ja en nee te schudden. Maar wat Frits echt legendarisch maakte, was zijn vermogen om aan de bar te verschijnen en pilsjes achterover te slaan. Soms deed hij dit zelfstandig, zonder zijn baasje Jan Veldkamp. Frits wist feilloos het pad naar de lokale kroeg te vinden.
Op een avond belde de kastelein van de scheepsjager bij Jan Veldkamp aan. Het was al laat, en Jan lag al op één oor. Met slaapdronken stappen stommelde Jan naar beneden en vroeg: “Wat is er aan de hand?” De kastelein antwoordde bezorgd: “Je paard staat nog in het café.” Jan, schijnbaar onverstoord, zei: “Dat gebeurt wel vaker.” De kastelein keek hem verbaasd aan en voegde eraan toe: “Maar het is al sluitingstijd, en hij wil niet weg.” Het bleek dat Frits zijn eigen wil had en niet gehaast was om zijn avond af te sluiten.
Frits werd niet alleen in Nederland en de omringende landen bewonderd; zijn roem reikte zelfs tot ver buiten de grenzen. Televisieploegen uit Amerika en Japan kwamen naar Nieuw-Amsterdam om de unieke vaardigheden van Frits vast te leggen. Hij was zelfs te gast bij een uitzending van Veronica’s Tineke, waar hij samen met Tineke een glas mocht heffen.
Helaas kwam er een einde aan het roemruchte leven van het bijzondere paard Frits met zijn overlijden. Zijn herinnering leeft voort in de harten van de mensen die getuige waren van zijn ongewone talenten en degenen die hem kenden als een buitengewoon lid van de gemeenschap van Nieuw-Amsterdam.
Leidi van der Veen
Leidi van der Veen stond bekend als de weervrouw die het weer ademde. Haar band met de atmosfeer was geworteld in de modderige velden waar haar vader turf stak. Als kind, terwijl haar vader de grillige weersomstandigheden in de gaten hield om het kostbare veen droog te houden, zat Leidi gebiologeerd naast de oude radio.
De radio was als een magische doos die haar toegang verschafte tot de geheimen van luchtstromingen, wolkenformaties en de grillige humeuren van Moeder Natuur. De weersberichten werden haar dagelijkse metgezel, en ze begon al snel te begrijpen hoe het weer niet alleen hun familie, maar de hele gemeenschap beïnvloedde.
Wat begon als een persoonlijke fascinatie groeide uit tot een heus weercentrum aan huis. Leidi had geen geavanceerde technologie nodig. Ze vertrouwde op haar ouderwetse meetinstrumenten, haar scherpe observaties en de wijsheid die ze had opgedaan uit generaties veenarbeiders. Het weer werd voor haar niet alleen vastgelegd in cijfers en grafieken, maar ook in de verhalen die het vertelde over het land, de gewassen en het leven.
Wanneer Leidi haar weerpraatjes deelde, was het alsof ze de luisteraars meenam op een reis door de lucht. Haar stem klonk als een zachte bries die de luisteraars omhulde met de magie van meteorologie. Ze vermengde feiten met anekdotes, en haar enthousiasme was besmettelijk. Haar weerpraatjes waren geen droge opsommingen, maar eerder kleine hoorcolleges die de luisteraars lieten inzien hoe nauw verbonden ze waren met de atmosfeer om hen heen.
En dan kwam het hoogtepunt van elk weerpraatje: de weerspreuk. Leidi geloofde dat achter elk weertype een les of een wijsheid schuilging. Haar spreuk was niet alleen een afsluiting, maar ook een boodschap van hoop, reflectie of simpelweg een glimlach te midden van de dagelijkse beslommeringen.
Soms vergat de presentator de spreuk aan te kondigen, maar Leidi was altijd alert. Met een ondeugende glimlach zou ze ingrijpen: “Ho, ho, we zijn nog niet klaar. Ik heb nog een spreuk!” En zo vulde ze niet alleen de lucht met haar kennis van het weer, maar ook de harten van hen die luisterden, met warmte en verwondering voor de natuur. Leidi van der Veen, de weervrouw pur sang, had de kunst van het voorspellen verheven tot een poëtische dans met de elementen.
Een spreuk van Leidi: Als de velden zijn geschoren, is de winter weer geboren.
Harm Slot
Diep verscholen in de uitgestrekte velden van de Zuidoosthoek van Drenthe, waar de rustige wind de verhalen van het land fluistert, woonde een merkwaardige figuur genaamd Harm Slot. Zijn eenvoudige eenkamerhuisje, omringd door de charme van de Drentse natuur, was de plek waar Harm zijn unieke leven leidde.
Geboren in 1921 en overleden in 2002, was Harm Slot niet zomaar een dorpsbewoner. Hij was de pionier, de eerste beroepswielrenner die Drenthe voortbracht. Zijn wielercarrière, die zich uitstrekte van 1958 tot 1973, markeerde niet alleen een tijdperk van sportieve triomfen, maar ook van bijzondere bijnamen. In het peloton stond hij bekend als de ‘Kluizenaar’, een naam die zijn neiging tot eenzaamheid en contemplatie weerspiegelde, zowel op als buiten de fiets.
Wat Harm Slot nog meer tot een opmerkelijke verschijning maakte, was een fysiek detail dat zijn doorzettingsvermogen alleen maar benadrukte. Zijn rechterbeen was acht centimeter korter dan zijn linkerbeen, maar desondanks trotseerde hij de wielrenwereld met een vastberadenheid die zijn medestanders verbaasde en zijn tegenstanders respect afdwong.
Naast de roemrijke wielercarrière onthulde een bijzonder stukje radio-archief een geheime kant van Harm. In een openhartig gesprek deelde hij zijn ervaringen als smokkelaar. Tegen het vallende schemer, gehuld in de schaduwen van de avond, begaf Harm zich op zijn vertrouwde fiets de grens over naar Duitsland. Met vijftig pakjes sigaretten zorgvuldig aan zijn zijde gebonden, vergezeld door enkele halve ponden koffie en soms een snufje tabak, doorkruiste hij het grensgebied op zoek naar avontuur.
Naast zijn avontuurlijke escapades was Harm Slot ook een man van woorden. Hij schreef een boek over het leven in Drenthe, doordrenkt met humor die de ziel van de streek vastlegde. Zijn pen was zijn penseel, en de pagina’s werden doordrenkt met verhalen van het plattelandsleven, doorkliefd met zijn eigen unieke kijk op de wereld.
Harm Slot, de eenzame wielrenner, de avontuurlijke smokkelaar, en de humoristische auteur, liet een onuitwisbare indruk achter in de annalen van Drenthe. Zijn verhalen, zowel op de weg als tussen de regels van zijn boek, blijven weerklinken als een eerbetoon aan de man die zijn eigen weg baande in het rustige Nieuw-Amsterdam / Veenoord.